Een goed bevriend stel van mij heeft een andere woning gekregen. Ik wist het al wel, maar het is pas echt als hun adreswijziging bij mij op de deurmat valt.
Het is dan altijd leuk om een kaartje terug te sturen. En als ik er aan denk, dan doe ik dat ook. Alleen heb ik zulke kaartjes niet standaard in huis. Maar ik moest toch naar de supermarkt en daar hebben ze een ruime keuze uit allerlei kaartjes om te versturen. Na lang zoeken vond ik er één die ik precies bij ze vond passen en wilde die graag hebben.
Bij de kassa, die ook de servicebalie is, leg ik al mijn boodschappen en die ene kaart op de lopende band.
“Heeft u voor mij een postzegel voor op die kaart?” vroeg ik beleefd.
“Wilt u één of tien postzegels?”
Ik kijk de jongedame een beetje verbaasd aan en pak mijn ene kaart op.
“Ik heb maar één kaart, dus hoef ik ook maar één postzegel. Volgens mij vroeg ik ook om maar één postzegel en niet om tien postzegels.”
“U moet wel de postzegel gelijk op de kaart doen, meneer.”
Ik laat de kaart nogmaals aan de caissière zien.
“Dat komt mooi uit. Ik koop net een kaart en op die manier kan ik de postzegel niet kwijtraken.”
“Maar u heeft de kaart nog niet geschreven.”
Het lijkt wel of ik een hoop onzin over me uitgespreid krijg. Gelukkig kan ik ook heel goed onzin uitkramen en neem me voor om haar met gelijke munt terug te betalen.
“Nee, dat klopt. Ik moet de kaart nog betalen en voor die tijd mag ik er niks opschrijven, want officieel is hij nog niet van mij.”
“Wij mogen u niet één postzegel verkopen als de kaart nog niet geschreven is.”
“Ik vind het niet nodig om hier de kaart te gaan schrijven, want het gaat u totaal niets aan wat ik in en op de kaart schrijf. Wat is dit voor onzin?”
“Het is geen onzin, meneer. Als een klant één postzegel wilt, dan word die door de machine van TNT-post uitgeprint. En TNT-post wil dan dat de kaart al geschreven is en de kaart moet dan ook aan mij worden afgegeven. Maar als u een losse postzegels wilt, kunt u een kaartje met tien postzegels kopen.”
Ik zal wel hopeloos ouderwets zijn, maar waar is de tijd dat je gewoon één postzegel kon kopen als je ook maar één kaart koopt?
“Het zal u misschien verbazen, maar ik stuur maar zelden een kaartje naar mensen. Behalve in december, zo rond Kerst en oud en nieuw, dan verstuur ik er wel een aantal. Maar daar hebben ze speciale decemberzegels voor. De overige elf maanden van het jaar, verstuur ik zelden kaartjes, dus wat moet ik met tien postzegels? Tegen de tijd dat ik het volgende kaartje zal versturen, is de prijs om een kaartje te versturen omhoog gegaan en dan moet ik weer andere postzegels erbij gaan kopen om toch weer op het juiste bedrag uit te komen wat op een kaartje moet. Dus wat voor nut heeft het voor mij om dan nu tien postzegels te gaan kopen, als ik bij de volgende kaart die ik wil versturen weer postzegels bij moet gaan kopen om aan het juiste bedrag te komen?”
De jongedame keek mij enigszins verdwaasd aan, alsof ze mijn hele verhaal nog een keer in haar hoofd liet afspelen. Daarna pakte ze een pen.
“Als u nu het kaartje schrijft, dan kan het kaartje gelijk hier op de bus. Met postzegel.”
Ik pak mijn kaartje op en laat aan de jongedame de tekst zien.
“U ziet dat het een kaartje is voor mensen die net een nieuwe, of andere, woning hebben en dan denkt u dat ik het nieuwe adres al in mijn hoofd heb zitten? Het lijkt mij vrijwel onmogelijk, tenzij iemand een fotografisch geheugen heeft, dat hij een nieuw adres van anderen gelijk in zijn hoofd heeft zitten.”
“Als u nu niet de kaart adresseert, dan mag ik u niet een postzegel verkopen. U kunt wel een velletje met tien postzegels kopen.”
“Ik geloof dat ik u net al heb uitgelegd dat ik maar één postzegel nodig heb en geen tien postzegels. Ik vind die mensen waar het kaartje heen moet heel aardig, maar om nu tien postzegels op dat ene kaartje te gaan plakken lijkt mij wat overdreven.”
Even staan we zo tegenover elkaar en wordt er niets gezegd. Uiteindelijk verbreek ik de stilte, want ik heb wel wat beters te doen dan stommertje spelen aan een balie van een supermarkt die ook een postagentschap is.
“Dus u verkoopt mij niet één postzegel voor dit kaartje?”
“Sorry, meneer. Maar dat mag en kan ik niet.”
“Fijn. Dan mag u het kaartje ook houden, die hoef ik niet meer. Ik koop het kaartje wel ergens anders, waar ik wel gewoon één postzegel kan kopen.”
“Maar ik heb het kaartje al aangeslagen.”
“Ja? En?”
“Dan moet ik hem er weer afhalen.”
“Dat zou ik maar doen, als ik u was. Ik ga niet voor een half product betalen en een kaartje zonder postzegel, zie ik als een half product.”
De jongedame pakt de telefoon en toetst een nummer in. Ik hoor haar vertellen dat ze ‘de sleutels’ nodig heeft. Even later komt er een man aan met een grote bos sleutels en geeft die aan de jongedame. Zij stopt één van de sleutels in de kassa en scant mijn kaartje weer. Daarna geeft ze de sleutelbos weer aan de man en die verdwijnt weer.
Ik kreeg wat aandrang om te zeggen dat ik nog een product niet wilde hebben, maar ik heb mij ingehouden, want alle producten die er nog lagen, had ik echt nodig en ik zou dan ook nog naar een andere supermarkt moeten.
“Dit was het, meneer?”
“Nee, eigenlijk niet. Ik zou graag nog één postzegel van u willen hebben. Niet om hem op een kaartje te plakken, maar om in te lijsten, want het schijnt een zeldzaam product te zijn.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten