Een goede morgen

“Goedemorgen, meneer.” zei de onbekende stem door de telefoon heen.

“Goedemorgen? Sinds wanneer is maandagmorgen een goede morgen? Het hele weekend feesten, laat naar bed, laat weer op. Uiteraard met een vreselijke kater en een chagrijnige kop en dan begint het feest opnieuw. Gisteravond, of kan beter zeggen: afgelopen nacht, om vier uur naar bed en moest mij vanmorgen om 8 uur mij weer melden op mijn werk.

Ik kan u verzekeren dat het geen pretje is om met zo’n katerige hoofd op kantoor te zitten en nu moet ik nog gaan trachten om mijn werk te gaan doen. Mijn chef zit al op mij te foeteren dat ik nog niks gedaan heb en dat hij zit te wachten tot ik iets af heb waar hij op zit te wachten en ik kan maar niet op gang komen. Mijn collega’s maken extra veel lawaai, zodat het lijkt alsof de heimachine die in mijn hoofd zit, extra veel lawaai maakt.

En dan mijn auto. Die wilde na een weekend rust nog maar nauwelijks starten en bleek de auto ook nog een lekke band te hebben. U snapt dat na zo’n weekend voorover bukken niet echt een geweldig iets is en probeer dan maar eens een band te verwisselen. Ik ben uiteindelijk maar op de fiets naar kantoor gegaan.

En het mag dan wel dooien, maar het is hier en daar nog verraderlijk glad. Ik ben drie keer op mijn muil gegaan omdat ik dacht dat ik die kleine sneeuwhoop wel kon doorkruisen. Nu zit ik op kantoor en heb vanmiddag een presentatie en mijn pak ziet er niet meer uit.

En ik ben mijn lunch ook nog vergeten mee te nemen en moet dus tussen de middag opzoek gaan naar een klein restaurantje waar ik een snelle hap kan vinden, want met de startproblemen die ik vanmorgen hier op kantoor heb, zal ik nauwelijks tijd hebben om wat te eten.

En dan moet ik vanmiddag als ik van kantoor kom, ook nog eens boodschappen doen, want alles is opgegaan dit weekend. Ziet u mij met volle tassen op de fiets naar huis fietsen? Nee, hè? Dat word dus de laatste twee kilometer lopen met de fiets aan de hand en tassen aan het stuur.

En omdat ik vanmorgen nog niet helemaal in het levende land was, ben ik vergeten de hond uit te laten, dus als ik dan eindelijk thuis ben, is de kans groot dat ik in de drek van mijn eigen hond stap. De drek die hij strategisch vlak achter de voordeur neer gelegd zal hebben. Ongetwijfeld zal ik er midden in stappen en zo de drek door de gang heen lopen. En met een beetje mazzel zit er nog genoeg drek onder mijn schoen, zodat de keukenvloer ook weer gedweild moet gaan worden. En als het geluk helemaal op mijn hand is, zal de telefoon ook nog wel overgaan en loop ik met die drek aan mijn schoenen zo de kamer in. En weet u wat voor vloerbedekking ik in de kamer heb? Vast niet, maar ik heb hoogpolig wit tapijt in de huiskamer en probeer dat maar weer schoon te krijgen.

En dan spreekt u van een goede morgen? Nou . . . vergeet dat maar, er is helemaal niks goeds aan deze morgen.

Want, weet u, ik haat de maandagochtenden. Mijn vrouw, inmiddels mijn ex-vrouw, is op maandagmorgen met mijn beste vriend er vandoor gegaan. Ze heeft de kinderen ook meegenomen, maar die hond en vier katten heeft ze wel bij mij achter gelaten en ik heb een gigantische hekel aan katten. Wilt u soms vier katten hebben? Vast niet, maar ze zijn heel lief, hoor. Zolang u maar lange gordijnen heeft om in te klauteren voor ze. Dan laten ze de bank wel met rust. Maar als de gordijnen helemaal stuk zijn, beginnen ze alsnog aan de bank.

Mijn kinderen zie ik ook helemaal niet meer, want die tuttebol is met mijn beste vriend naar het zuiden van het land verhuisd, om mij maar zoveel mogelijk dwars te zitten. Ik betaal ook een alimentatie waar een heel gezin goed van rond kan komen per maand. Ze hebben zelfs een koophuis gekocht. Gekocht van mijn centen!!

Het word steeds gekker in dit land. De regering doet er alles aan om de werkende mens te pakken. Door die nieuwe bezuinigingen hou ik amper geld over om . . .”

Hij heeft opgehangen?¿?

Vreemd . . . Ik was juist zo lekker op dreef . . .