Waar is de fiets?

Afgelopen week was ik bij een paar vrienden in huis. Niet alleen om een paar klusjes te doen, maar ook voor de gezelligheid. En gezellig was het. Het is daar zelden saai te noemen en als je er met een andere blik naar kijkt, dat is iets wat ik doorgaans doe, is in veel dingen humor te vinden. Maar soms gebeurd er ook iets waar gewoonweg de humor vanaf straalt.

Ik zal ze eerst eens even voorstellen, al gebruik ik niet hun echte namen.
De vrouw des huizes, tevens ook de moederkloek, zal ik Bea noemen. De werkende man, tevens de levensgezel van Bea, zal ik Darius noemen. De zoon van Bea, Darius is niet de vader, zal ik een geheel andere naam geven, want zijn naam lijkt teveel op de naam van het beest van mij dat denkt dat hij een hond is. Ik zal de zoon dus geen Mikey noemen, maar Kokkie. Het vriendinnetje van Kokkie, zij is het racemonster van de familie, zal ik Maria noemen. (Klik op haar naam om te lezen waarom ik die naam heb gekozen.)
Andere familieleden zijn niet de moeite van het vernoemen waard, ook omdat ze geen enkele rol spelen in deze blog.

Kokkie en Maria zijn sinds kort in het bezit van een labradorpuppy. Op de zaterdagochtend gaat Maria met de labradorpuppy, ik zal hem vanaf hier Nino noemen, naar puppycursus. Maar zij was met de auto van haar moeder en wilde niet dat er in die auto hondenharen zouden komen, want haar vader is nogal allergisch voor hondenharen.
Zo lief als ik altijd ben, en mijn auto een vervoersmiddel is en geen afgod, bood ik Madam Tiz aan. Achteraf gezien misschien niet zo’n geweldig idee, maar dat wist ik op dat moment nog niet.

Bij mijn autorijlessen heb ik geleerd om de handrem alleen maar te gebruiken als je parkeert op een helling. Want in de winter, als het hard vriest, is het mogelijk dat je handrem vast vriest en dan word rijden wel erg moeilijk. Maar om de auto tegen het ‘wegrollen’ te beschermen, laat je de versnelling in zijn één staan. Dat houd in dat je bij het starten wel de koppeling moet intrappen.
Maria heeft dat nooit geleerd en stapte in mijn auto, startte de motor zonder de koppelingspedaal in te trappen en schoot pardoes een metertje naar voren.
Gelukkig niet in volle vaart tegen het huis aan, maar wel tegen de fiets van Kokkie aan. Niet hard, maar wel net genoeg om een kleine slag in het voorwiel van de fiets te maken.
Lekker fietsen doet dat niet.

Bea en ik gaan vaak wat rondtoeren richting een diversiteit aan winkels en wij boden dan ook aan om te kijken voor een andere voorwiel. Zo moeilijk kan het niet zijn om een fietsenwinkel te vinden.
Nou . . .
Toch wel . . .
Bea, die toch redelijk bekend is in haar woonplaats, dirigeerde ons een woonwijk in, al wist ze niet precies waar de fietsenmaker in die woonwijk zat. Al snel werd er aan een passerende voetganger gevraagd of hij de fietsenmaker in deze buurt wist. De man wist het en wees ons de weg. Het bleek dat wij aan de verkeerde kant van een watertje stonden, dus moesten we even wat omrijden om aan de andere kant van het water te komen. En ik kan jullie verzekeren dat zoiets erg lastig is in een wijk die bestaat uit alleen maar eenrichtingsstraten en doodlopende wegen.

Na een mooie toeristische route door de wijk heen, waren we op de juiste plek van de wijk. Dicht in de buurt van de fietsenmaker. Maar om verder als toerist door de woonwijk heen te jakkeren te voorkomen, heb ik het nog eens gevraagd aan een buurtbewoner die tegen een auto stond te leunen. Hij kon ons verzekeren dat er in deze buurt geen fietsenmaker zat en hij verwees ons naar een geheel andere wijk. We wilden de man niet teveel tegenspreken en vertelden hem dat wij nog wel even verder gingen zoeken en vijftig meter verder stonden we voor de deur van de fietsenmaker. Het was alleen jammer dat wij op maandag op pad gingen en dat de fietsenmaker op maandag gesloten was. Net als de andere fietsenmaker die we daarna bezochten.

De volgende dag zijn we met goede moed weer op pad gegaan en deze keer hadden we het voorwiel meegenomen zodat wij er zeker van waren dat we met de juiste maat wiel weer thuis zouden komen. We wisten nog waar de fietsenmaker zat en reden er nu in één keer heen. En hij was nog open ook !!
De fietsenmaker wilde ons best wel een nieuw wiel verkopen, maar hij kon deze ook wel repareren. En na vijf minuten stonden we weer buiten met een recht voorwiel.

We reden weer richting huis en toen we aan kwamen rijden, zagen we dat de fiets weg was. Bea vroeg aan Darius of hij soms een geintje had uitgehaald en hij de fiets van Kokkie verstopt had. Darius was nog maar net uit zijn werk en had Kokkie, die zich verschanst had op zijn slaapkamer, nog niet gezien en dacht ook dat hij niet thuis was omdat de fiets er niet stond.
Kokkie werd erbij geroepen en keek heel verbaasd op dat zijn fiets weg was.

We hebben het vermoeden, een heel sterk vermoeden, dat een schroothandelaar de fiets zonder voorwiel heeft zien staan en de fiets maar meegenomen heeft.
En daar sta je dan . . .
Met een mooi recht voorwiel in je handen . . .
En dan is de rest van de fiets weg . . .