Eigen regels overtreden

Ik hoor het mezelf enkele jaren geleden nog zeggen . . .
“Ik doe geen terrassen meer. Dat is te belastend voor mijn knieën.”
Maar er zijn altijd uitzonderingen . . .

Vorige week kreeg ik een ‘noodkreet’ van een vriendin over haar terras. En ik weet dat ze dat niet zomaar doet, omdat zij ook weet hoe het met mijn knieën zit en dat ik geen terrassen meer aanleg. Ik hoefde ook niks te doen, alleen maar er bij te zijn en advies geven.
Nu ken ik mezelf goed genoeg. Als ik er bij ben en advies geef, kunnen mijn handen niet van het werk afblijven. Gelukkig was het een terras van houten terrastegels. Die zijn niet zwaar en redelijk makkelijk te leggen, dus dat durfde ik wel aan om dat zelf te doen.

Er waren al wat voorbereidingen gedaan, al waren die verkeerd. Ik heb de verkeerde voorbereidingen wel enigszins kunnen benutten en binnen een dag zat het terras met de houten tuintegels er in. Keurig op hun plek en mooi strak. En dat zonder zand . . .

En toen ging de vriendin kijken . . .
Ik ken haar en keek naar haar ogen . . .
Ik zag haar ogen veranderen . . .
Haar hele gezicht veranderde . . .
De dankbaarheid straalde van haar gezicht af . . .
Ze keek erg blij . . .
Ze keek mij aan . . .
Haar gezicht straalde . . .
Haar handen bewogen, zoals ze vaak met haar handen praat . . .
Alleen waren er nu geen woorden . . .

Maar dat was nog niet alles. Achter het terras met de houten vlonders, moest nog een stuk bestraat worden met grote grindtegels. Die doe ik dus echt niet, want dan kan ik na de 5^e tegel niet meer lopen van de pijn. Maar haar jongste zoon, die nog nooit een terras aangelegd heeft, zou dat doen. Als ik maar de voorbereidingen en aanwijzingen zou geven. Haar zoon en ik begonnen de dag er op met het terras met de grindtegels.

De vriendin was een paar uurtjes weggeweest en toen ze terug kwam, wilde ze ons plagen door te gaan roepen: “Ligt het terras er nu nog niet in?”
Maar ze moest haar tekst aanpassen, want het terras lag er al helemaal in.
Haar zoon, die dat zware werk niet gewend is, heeft het terras er keurig ingelegd. Het is misschien niet helemaal vlak, maar het ziet er heel netjes uit.

De dag daarop ben ik weer weggegaan en tot dat moment heb ik minstens 50 keer gehoord dat ze heel blij is met dat terras, dat het terras er was, dat het mooi was, en al dat soort teksten. En elke keer straalde haar gezicht dankbaarheid uit. Een aanblik dat voor mij goud waard is. Daarom overtreed ik soms mijn eigen regels, want soms is dat goud waard.