Slapen

Over het algemeen ben ik een goede slaper. Ik doe altijd eerst het licht uit voor ik in bed stap, want andersom lukt me vaak niet. Ik slaap ook erg vast. Zelfs zo vast dat ze mij, tijdens het vervullen van mijn militaire dienst, met bed en al buiten hebben gezet. En denk maar niet dat ik op de begane grond sliep. Ze hebben mijn bed twee verdiepingen omlaag lopen sjouwen.
Oké, een minpuntje is dat ik ongeveer elk uur een keer wakker word om mijzelf om te draaien. Ik ben van nature een buikslaper, maar door die verrotte knieën van mij, kan dat niet meer. En toch blijf ik het doen. In mijn slaap draai ik me wel op mijn buik, om vervolgens wakker te worden van de pijn en mij dus moet omdraaien. Ik vervloek me dan wel vaak, want waarom kan ik in mijn slaap wel op mijn buik gaan liggen, maar niet weer terugdraaien als het zeer gaat doen . . .
Gelukkig slaap ik wel weer snel als ik me weer teruggedraaid heb.

Afgelopen nacht heb ik ook weer prima liggen slapen. Na mijn minimale benodigde slaapuren ben ik weer wakker geworden en wilde mij omdraaien naar mijn wekker om te kijken hoe laat het zou zijn. Maar bij de eerste de beste beweging ontglipte mij een kleine oerkreet. Een gigantische pijn aan de zijkant van mijn borst. Nu ik weer stil lag, voelde ik de pijn niet, maar als ik mijn bovenlichaam, of zelfs maar een arm bewoog, deed de zijkant van mijn borst erg veel pijn.
Omdraaien werd een martelgang eerste klas . . .
Ik hoopte dat ik niet hoefde te niezen . . .

Heel voorzichtig draaide ik mij om en nog voor ik kon kijken hoe laat of het was, wist ik het al. Het was 08.30 uur, want mijn wekkerradio begon zachtjes te loeien.
Fijn . . . heb ik me voor Jan-met-de-superkorte-achternaam pijn geleden . . .

Mijn blaas vertelde mij dat het de hoogste tijd werd om mijn bed te verlaten en mij te vervoegen in een bepaalde ruimte waar mijn blaas de inhoud kan gaan lossen. Met moeite en pijn heb ik mij naar die ruimte kunnen slepen en nu ik toch op de toiletpot zat, kon ik wel even kijken wat de schade aan mijn lieflijke torso is.
Aan de zijkant van mijn borst zat een gigantisch grote rode vlek. Verbaasd keek ik ernaar, want hoe kan die daar nu komen? Heb ik weer eens in een onmogelijke slaaphouding gelegen? Ik vermoedde van wel en liet een diepe zucht. En snel greep ik naar mijn pijnlijke borst.
Zuchten is vandaag uit den boze . . .

Voor een grote spiegel ben ik gaan kijken hoe groot die rode plek nu precies was. Ik zag dat hij maar een centimeter of tien breed was, maar minstens dertig centimeter lang. Het lijkt wel een afdruk van een arm.
Het blijkt dat ik in mijn slaap leniger ben, dan wanneer ik wakker ben, want met -letterlijk- veel pijn en moeite kreeg ik mijn arm op die plek.
En zo zou die arm tussen mijn borst en matras gelegen moeten hebben?
En dan ook nog lekker slapen?
Het lijkt mij geheel onmogelijk, maar gezien de pijn moet ik toch wel enige tijd zo gelegen hebben.
Gelijk schiet mij de vraag omhoog waarom ik wel wakker word als mijn knieën zeer gaan doen omdat ik verkeerd lig, maar niet wakker word als mijn borst zeer gaat doen omdat een arm de weg kwijt is geraakt en is blijven liggen toen ik mij omdraaide en zo op een zeer ongelukkige plek terecht is gekomen.

Nu ben ik inmiddels al een uurtje of twee verder en de pijn is alweer een heel stuk gezakt. Ik kan weer zuchten, diep ademhalen en mijn arm redelijk pijnloos bewegen. Maar echt prettig gevoel is het niet en dat zal de komende paar dagen ook wel zo blijven.
Ik ken mijn prettige manier van slapen . . .