Onweer

Afgelopen nacht was het erg met het onweer. Mij stoort het niet, ik slaap wel door. Skreewert stoort het ook niet, die doet ook gewoon zijn nachtelijke dingen. Maar Mikey is er erg bang voor.

Normaal slaapt Mikey naast mijn bed in een kattenmandje. Het liefst zou hij bij mij op bed liggen, maar hij weet dat hij dan niet al te zachtjes weer in de mand beland, want ik wil dat niet hebben.

Maar met dit onweer, die zo ongeveer de hele nacht heeft geduurd, vind ik het goed als Mikey op bed komt. Hij rilt over zijn hele lijf en piept zachtjes en zoekt dekking bij mij. Hij blijft op het dekbed, maar kruipt wel zo strak mogelijk tegen mij aan. Hij probeert zijn kop zo ver mogelijk in het dekbed te verstoppen.

Ik leg een hand op Mikey en ik voel dat hij zich wat gaat ontspannen.

Het onweer word wat minder en Mikey gaat uit zichzelf weer de mand in.

Maar het duurt niet lang of de volgende onweersbui hangt weer boven het dorp. Nog harder en erger dan de vorige onweersbui.

Mikey springt weer op bed en kruipt nog strakker tegen mij aan. Hij ligt ook wat hoger, want ik voel zijn snuitje tegen mijn kin aan. Voorzichtig duw ik Mikey iets naar beneden en leg weer een hand op zijn lijfje. Mikey ontspant wat.

Ook deze bui trekt weer weg en Mikey gaat weer zijn mand in.

Inmiddels is het 6.00 uur en ik word wakker van een keiharde klap. ik open mijn ogen en zie nog net het laatste van een lichtflits. Het gedonder houd niet op, een minuut na de lichtflits dondert het nog. Mikey jankt, maar zit nog in zijn mand. Helemaal verstijfd, hij rilt niet eens. Mikey reageert nergens meer op. Niet op mijn lieve woordjes, niet op mijn aanrakingen.

Ik pak Mikey op en zet hem naast me op het bed. Dat brengt Mikey weer op de wereld en hij kruipt tegen mij aan.

De volgende lichtflits, met ellenlange gedonder er achteraan, dient zich aan. Mikey probeert zich nog kleiner te maken. Hij kruipt dichter naar mijn gezicht toe en zorgt ervoor dat zijn kop tegen mijn gezicht aankomt.

Deze keer vind ik het wel goed en laat Mikey liggen. De arme drommel rilt nog erger dan een wasmachine die aan het centrifugeren is.

De derde klap is nog feller, nog harder, duurt nog langer. Mikey schrikt en binnen een fractie van een seconde ligt hij onder mijn dekbed. Hij kruipt strak tegen mijn buik aan. Ik voel hoe hij trilt, ik voel hoe strak zijn spieren gespannen zijn, ik hoor hem hard janken.

Ik doe een hand onder mijn dekbed en begin hem zachtjes in zijn nek te kriebelen. Het gejank word minder.

De vierde klap dient zich aan. Gelukkig is deze alweer korter en ook zachter van geluid. Maar Mikey is nu zo bang, dat hij weer volledig verstijfd. Hij probeert nog strakker tegen mij aan te liggen.

De vijfde klap is nog veel zachter van geluid. Mikey ontspant zich weer langzaam. Het gejank is opgehouden. Het rillen word minder.

De zesde klap is nog nauwelijks hoorbaar. Mikey wordt weer langzaam de oude. Hij is rustig en ligt stil. Ik til het dekbed wat op en kijk in een paar hele angstige ogen. Ik fluister zijn naam en Mikey kruipt naar mijn gezicht toe. Mikey likt nooit, althans, nooit meer dan één klein likje, maar nu krijgt mijn gezicht een volledige wasbeurt van hem. Daarna staat hij op, komt helemaal onder het dekbed vandaan en springt zijn mandje in en valt in slaap.

Toen ik vanmorgen het bed uit ging, moest ik Mikey wakker schudden. Hij liep met mij mee naar beneden en normaal gaat hij dan even de tuin in en als ik zover ben dat ik kan gaan ontbijten, krijgt hij altijd zijn ‘ochtendkoekje’. Maar vanmorgen niet.

Mikey liep vanmorgen mee naar beneden, liep naar zijn bankje, plofte er op neer en sliep weer. Hij heeft zich nog niet bewogen sindsdien.